Den Cxliij. Psalm.

1. Heer, aenhoor mijn gebet ootmoedich,
End wil my bieden dijn oor spoedich,
Op tsmeecken dat ick dy voirhou,
Verleen my doch een antwoird goedich,
Na dijn gerechticheyt end trou.

2. Wil int gericht, met my, niet treden,
Om dijnen Dienaer t’overreden,
Van dat ick swaerlijck heb misdaen:
Want gheen mensch levend hier beneden
Sal van dy gerechtveirdicht gaen.

3. Mijn vyandt iaegt my hardt na tleven,
End heeft my neer ter eird gedreven:
Iae oock een diepe duysterniss’
My tot gevangenis gegeven,
Als eenen die gestorven is.

4. Daer van is my den geest benouwet,
So dat hy oock bynae wantrouwet,
Mits dat hy nergens troost en vint.
Het hert is binnen my verflouwet,
So dat mijn cracht geheel verswindt.

5. Dies halven keer ick myn gedachten
Om d’oude tijden te betrachten,
Op dat ick dijne daden merck,
End denck by dagen end by nachten,
Aen dijner handen wonder werck.

6. In dese mijne sware banden,
Streck ick tot dywaert mijne handen.
Ick voel in desen harden strijt,
Mijn siel naer dy met ijver branden,
Als d’aertrijck, dat van droochte splijt.

7. Och haest dy, wil niet langher wachten,
Oft anders moet my thert versmachten.
Verberg dijn aensicht van my niet,
Oft ick sal korts de gene slachten
Heer, diemen int graf nederschiet.

8. Doe my vroech hooren end aenschouwen
Dijn gunst: op dy, staet myn vertrouwen.
Vergun my, Heere, dat ick tref
De rechte baen, die ick moet houwen,
Want ick mijn siel tot dijwaerts hef.

9. O Heere God, tot wien ick suchte,
Van mijnen vyant (dien ick duchte)
Verloss my doir sijn stercke cracht,
Want ick tot dijn genade vluchte,
End my verlaet op dijne macht.

10. Wil mijn verstandt end hert verlichten,
Dat ick mach dijnen wil verrichten:
Du bist mijn God, wil my voortaen
Met dijnen goeden geest vast stichten,
End leyden op een effen baen.

11. Verquick my tleven lieve Heere,
End maeck my doch gesont, ter eere
Van dijnen Naem hoog ende groot:
Om dijns gerechticheyts wil, keere
Mijn siel uyt allen anxt end noot.

12. Wil uyt goetgunsticheyt dy spoeyen,
Om mijnen vyandt uyt te roeyen.
Verderf het volck dat my bevecht,
End mijne siel brengt in vernoeyen,
Want ick ben dijn ootmoedich knecht.