Den Cxlvij. Psalm.

1. Loift God, want tis een schoone saecke,
Dat yeglijck Gods Naem heerlijck make.
Het is voirwaer een loflick dinghen,
Des Heeren lof met lust te singhen.
Hy is de Godt die wederomme,
Ierusalem bowt heel rontomme,
End als een goedertieren vader,
Brengt Israel verstroyt, te gader.

2. Al die verbroken sijn van herten,
Heelt hy haer pijnen ende smerten,
End hout haer seeren ende wonden,
Als een goet meester, wel verbonden.
Hy kent de sterren met een ander,
End onderscheydtse van malcander.
Hy weet al haer getal te samen,
Ia noemt elck een by haere namen.

3. Ons Heer is groot end sterck van machten,
Men can hem niet genoechsaem achten:
Geen hert kan sijne wijsheyt gronden,
Geen tonge sijnen raet vermonden.
Hy gheeft den vromen in haer lijden
Verlichting in bequame tijden:
Maer die godlooselijck hier leven,
Doet hy ter eirden neder sneven.

4. Dies loift den Heer in v gesangen.
Laet v Psalmliedt tot hem gelangen.
Hem die de Son met mist bedecket,
De locht met wolcken overtrecket.
End laet den regen neder spuyten,
End s’aertrijcx rijcken schoot ontsluyten,
Om daer uyt vruchten op te halen.
Hy cleedt met gras, berg ende dalen.

5. Hy geeft den veeh kost ende voeder,
Der werelt schepper end behoeder.
Hy aest der raven cleyne iongen,
Die schreyen, vanden noot gedwongen.
De Heer en heeft geen welbehagen
Aen stercke peerden, noch aen wagen,
Noch aen geweldige mans beenen,
Die hy hem selve moet verleenen.

6. Maer God laet sick aen die gelusten,
Die hem ontsien, end haer hert rusten,
Op sijnen erm van stercker crachten,
End op sijn gunsticheden wachten.
Ierusalem du heylge stede
Loift God den Heer: tis groote rede.
Du Sion lieve berg des Heeren,
Loif dijnen God met aller eeren.

7. Hy heeft dijn poirten vast gesloten,
End grendels sterck daer voir geschoten,
Dat dy geen vyandt can gehindren.
Hy segent rijcklijck dijne kindren.
Die vrede geeft aen dijne palen,
End veel gelucks op dy laet dalen:
Die dy zeer rijcklijck begenadigt,
End met sijn terwebloem versadigt.

8. Hy schickt sijn woirt van grooter weirden,
End sijn gebot hier op der eirden,
Dwelck henen loopt flocx sonder swichten,
Om sijnen wille te verrichten.
Die uyt de locht, sijnd overtrocken,
Als wolle vallen laet snee vlocken:
End die den couden rijm bereydet,
End over tvelt als asschen spreydet.

9. Hy seyndt het ijs met groote schollen,
Dwelck doet den vloet te samen stollen,
Van herden vorst. Wie is die soude
Bestaen voir sijne strenge koude?
Maer strax als hy het woirt wilt spreken,
So gaet tijs doyen ende breken:
End sijnen wint sijnd’ opgeheven
Maeckt dat den vloet coemt aengedreven.

10. De Heer laet Iacob openbaren
Sijn heylig woirt, end’ doet verclaren
Aen Israel sijn wet end seden,
Daerinne hy behoort te treden.
Dit laet hy niet also geschieden
Aen ander landen ende lieden,
Dat hyse soud’ in sijn gerichten,
End in sijn waerheyt willen stichten.