Psalm 141

1. ’k Roep, HEER’, in angst tot U gevloden,
Ai, haast U tot mijn hulp en red;
Hoor naar de stem van mijn gebed,
Daar ik U aanroep in mijn noden.

2. Mijn beê, met opgeheven handen,
Klimm’ voor Uw heilig aangezicht,
Als reukwerk, voor U toegericht,
Als offers, die des avonds branden.

3. Zet, HEER’, een wacht voor mijne lippen;
Behoed de deuren van mijn mond,
Opdat ik mij, tot genen stond,
Iets onbedachtzaams laat’ ontglippen.

4. Neig’ nooit mijn hart tot kwade zaken,
Om tot godd’loosheid mij te spoen,
Met mannen, die verkeerdheid doen;
Laat mij hun lekkernij niet smaken.

5. D’oprechte sla mij zonder vrezen,
Ik reken zulks weldadigheid;
En zijn bestraffing, die niet vleit,
Zal olie op mijn schedel wezen.

6. Dat slaan zal mij het hoofd niet breken;
’k Zal, door dat liefdeblijk vermaakt,
Als een uit hen in rampspoed raakt,
Te vuurger om zijn redding smeken.

7. ’k Heb hunne rechters vrij gelaten;
De rots getuigt; elk heeft gehoord,
Hoe aangenaam mijn vriend’lijk woord
Was ingericht tot die mij haten.

8. Men heeft ons wreed vanéén gereten,
Verstrooid als beend’ren aan het graf,
Als iets, waar niemand acht op gaf,
Gekloofd, verdeeld, en weggemeten.

9. Doch op U zien mijn schreiend’ ogen;
Op U betrouw ik in ’t verdriet.
Verlaat, ontbloot mijn ziel toch niet,
O HEER’, o eeuwig Alvermogen.

10. Bewaar mij voor ’t geweld der strikken,
Die tot mijn val mij zijn gelegd,
Door hen, die wars van ’t heilig recht,
Het boze doen all’ ogenblikken.

11. Dat, die godd’loos zijn sidd’rend vrezen,
Elk hunner in zijn garen vall’,
Totdat ik onverhinderd zal
Voorbijgegaan en veilig wezen.