Den x. Psalm.

1. Hoe comt, Heer, dat ghy van ons treet soo wijt?
Waerom bedecket ghy u aenschijn claer?
Verbercht ghy u in dees’ benaude tijt,
Waer in den druc ons overvalt soo swaer?
In hoochmoet brant de goddeloose schaer,
En soeckt den armen mensche te versticken.
Geeft dat sy vall’ in hare eygen stricken.

2. De boose mensch met eenen fieren moet
Van synen lust hem hogelijck beromt.
Den gierigaert hy achtet wijs en vroet,
En lastert God, daert alles doch van comt.
Syn stouten mont voor niemant en verstomt,
Het hooftstuck is van alle syn gedachten
Dat God niet is, of niet en is te achten.

3. Wat hy begeert geluckelijcken staet,
Na u gerecht hy niet eens om en siet.
Hy achtet licht den geenen die hem haet,
En meynt die om te blasen als een riet:
Syn herte spreeckt: ick sta, en wanckel niet.
In eeuwicheyt en can my niemant deeren.
Het ongeluck sal ick wel van my weeren.

4. Syn mont is vol van leugentale snoot,
Bedroch en vloeck hy dagelijcx uyt smijt.
Op syne tong’ sweeft ongeval en noot,
In schaden swaer te doen hy hem verblijt.
Hy loeret, als een roover die vol nijt
Hem heymelijc heeft in een hol verborgen
Om onversiens een armen man te worgen.

5. Gelijck een leeu, die in een doncker hol
Op synen roof archlistich leyt en wacht,
So leyt dees man van alle schalckheyt vol
Tot dat int net hy yemant heb gebracht.
Hy buycht om leeg’ hy duycket stil en sacht
En met dien schijn versnellet hy de armen
Die hy verslint en niet en wil ontfermen.

6. Hy spreeckt nochtans in synen hoogen moet
Dat God alsulcx niet neem in syn gedacht,
En niet en sie wat hier de mensche doet,
Om scherpelijck daer op te geven acht.
Staet op dan, Heer, vertoonet uwe macht,
Heft op u hant, en wilt die niet vergeten
Die hier in angst en droefheyt zijn geseten.

7. Waerom sal doch een godloos onverlaet
God lasteren en tergen met opset?
Als of hy niet en merckte syn misdaet,
Daer hy doch nau op alle stucken let.
Ghy straft het quaet, o Heer, na uwe wet,
Op u alleen, om geene quael te vresen,
Verlaten sich de hulpeloose weesen.

8. Verbreeckt den arm, vernielet het gewelt
Des boosen die op slimme paden gaet.
Soeckt syne sond’ en die hem voren stelt
Tot dat hy schuyl en hem niet vinden laet.
De Heere heerscht, syn conincrijck bestaet
In eeuwicheyt, de heydenen met schanden
Syn uytgevaecht uyt alle syne landen.

9. Ghy hooret, Heer, den wensch genadelijck
Van hem die heeft een nederich gemoet.
Ghy sterct syn hert met troost gestadelijc,
Voor syn geschrey u oor ghy open-doet.
De weese en verdruckte ghy behoedt,
Op dat de mensch haer langer niet en quelle,
Noch hem soo trots op aerden aen en stelle.