Den xj. Psalm.

1. Ick hoop op God getroost en onvertsaget,
Hoe spreeckt ghy tot mijn ziel in dit verdriet,
Vliedt na den berch, als t’vogelken verjaget?
De boose die voor God hem niet ontsiet
Den boge spant, opleggende syn pylen,
En na het hert van vrome luyden schiet
Die hy soo meent int doncker te verylen.

2. Men sal haest sien den gront van syn gedachten
Gants omgekeert en t’eenemael verstoort.
Wat hebdy op de vrome doch voor clachten?
Zijt seker dat God alles siet en hoort,
Die in syn hoogen tempel sit verheven,
Wiens claer gesicht opt sekerste na-spoort
Wat menschen doen die hier beneden leven.

3. God ondersoeckt de goede, maer de boosen,
En alle die doen onrecht en gewelt
Haet syne ziel. Hy sal de goddeloosen
Met vyer en swavel laten zijn gequelt.
Een wervelwint sal haer noch alteseker
Wechrapen en een strick die haer versnelt
Sal zijn het deel van haren suyren beker.

4. God is gerecht, en hy bemint gestadich
Gerechticheyt. Want die syn leven stelt
Tot vromicheyt aenschouwet hy genadich.