Den xij Psalm.

1. Verlosset ons, ’tis meer dan tijt, o Heere,
Want het getal der vromen wordet cleen,
Sy hebben afgenomen soo gants seere
Dat harer nauwelijcx en is tot een.

2. Een yder spreeckt bedriegelijcke dingen
Met synen naesten, daer hy hem mee crenckt.
Haer lippen niet dan smeekinge voortbringen,
Den mont spreeckt eens, maer t’hert wat anders denckt.

3. De Heere wil rechtveerdelijck de tonge
Uytroeyen die vol arge-listen steeckt,
De lippen oock desgeen die onbedwongen
In hoochmoet niet dan ydelheyt en spreect.

4. Met alle die, die derren geven vooren,
Wy werden groot door onsen valschen schijn,
Ons lippen ons alleene toebehooren,
Wie sal daer van, als wy, de meester zijn?

5. Om der bedructer wille die seer clagen,
Spreeckt onse God, wil ick haer comen by,
En storten neer al die haer leggen lagen.
Van haren strick sal ickse maken vry.

6. Des Heeren woort is waerdich te geloven,
’tIs als het silver vande hoochste keur,
Dat wel beproeft is in een aerden oven,
Ia sevenmael geloutert deur en deur.

7. Ghy sult, o Heer, bewaren uwe knechten
En nemens’ in u seker vry-geleyd’
Van dit geslacht, dat haer dus comt aenvechten,
Sult ghyse redden inder eeuwicheyt.

8. Want de godloose stedes boven sweven
Met een gelaet onvriendelijck en fel,
Wanneer de snoodste schalcken zijn verheven
En hebben-in het opperste bevel.