Den xiiij. Psalm.

1. De dwase spreeckt in syn verstockt gemoet,
Daer is geen God, hierom is boos syn wandel,
Hy geeft hem gants tot grouwelijcken handel,
Daer is niet een van allen, die daer doet
Het minste goet.

2. God siet in ernst van synen hemel neer
En mercket op het menschelijck geslachte,
Of yemant met verstandigen gedachte
Na het bevel van aller Heeren Heer
Syn gangen keer.

3. Maer sy zijn afgeweken groot en cleen,
En gaen verdwaelt op sorgelijcke wegen,
In vuylen stanck zijns’ altemael gelegen,
Die tgoede werct is onder allen geen,
Ia niet tot een.

4. Is dan soo dwaes dit onbesinde rot,
Dat het van my sich niet wil laten leeren,
Maer soect als broot de vrome te verteeren,
En nimmermeer aenroepet onsen God
Na syn gebot?

5. Het wil haer overcomen onvermoedt
Dat haer het hert sal schricken ende beven,
Want God voorwaer sal syn genade geven
Den genen, die syn wille recht bevroedt
End’ daer nae doet.

6. Elendich mensch, ghy acht der wijsen raet
U veel te licht, en t’opset vanden vromen,
Twelck God de Heer laet in syn herte comen
Op wien alleen syn vaste toeverlaet
En hope staet.

7. Laet ons, o Heer, uyt Sion comen by
U hulp en heyl, op dat, na swaer verlangen,
Wy sien verlost u arrem volck gevangen,
Dat Iacob laech’ en Israel eens sy
Van herten bly.