Den xviij. Psalm.

Van herten lief heb ick u Heer almachtich,
Die zijt en blijft alleen mijn sterckte crachtich,
Mijn hooge burcht, mijn schilt, mijn vaste steen,
De hoorn mijns heyls, die my bewaert alleen.

1. Mijn hope staet alleen op God gepresen.
Hy wil mijn wapen en mijn toevlucht wesen,
Als ick hem loov’ en bidde met aendacht
Mijn vyanden ontsincket hare macht.
Des dodes noot my angstich dede schromen,
Van Belial de grondelose stromen,
Der hellen schrick my t’eenemael omgaf,
Ick lach verstrickt, versmooret in het graf.

2. Aldus benaut heb ick den Heer gebeden,
Tot mijnen God riep ick van hier beneden,
Mijn schreyen tot hem in den hemel quam,
En mijne stem tot sijne ooren clam.
Van stonden aen men sach de aerde trillen,
De bergen hooch en waren niet te stillen,
Haer diepsten gront die daverd’ op en neer,
Want sonder maet vertorent was de Heer.

3. Wt sijnen neus’ een damp hem spreyd’ int ronde,
Een lichte vlam ontbrand’ in synen monde,
Syn grimmicheyt was so geweldich groot
Datmen om-heen niet sach als colen root.
Hy booch de lucht, en daelde tot de volcken,
Syn voetpat was ’t geswier van swerte wolcken,
Den Cherub snel hem voerde heel geswind’
Hy sweefde op de vleugels van de wint.

4. Een groote drift van wolcken hem bedecte,
En tot een tent de duysterheyt hem strecte,
Een blixemstrael die voor hem henen vloot
Het bruyne swerc doordringende ontsloot.
Den hagel grof met weerlicht hem verspreyde,
Den donder fel sich door de locht uytbreyde,
De hoochste God syn stemme van hem gaf,
En colen viers wierp hy van boven af.

5. De Heere, met syn uytgeschoten pijlen
Heeft tot de vlucht syn vyanden doen ylen,
Den swaren storm en vreesselijcken wint
Haer heeft verschrict en t’eenemael ontsint.
Men sach alsdoen de donck’re watergoten
Der colcken diep haer aderen ontblooten,
Hy reycte my van boven syne hant,
En holp my uyt den afgront weer te land’.

6. Hy vrijde my van de vermeten scharen
Der vyanden die my te machtich waren,
Sy brachten my in eenen droeven staet,
Maer onse God was doe mijn toeverlaet.
Hy voerde my op ’t ruym uyt alle vreese,
Dat hy aen my syn goedicheyt bewese.
Dies heeft hy na mijn vroomheyt my geloont.
En my na mijn gerechticheyt verschoont.

7. Want ick behielt altijdt des Heeren wegen,
Geen goddeloosheyt heb ick willen plegen,
Syn goede wet heb ick steets na-gespoort
En heb daer van verworpen niet een woort.
Ick eerde hem uyt mijnes herten gronde.
In al mijn doen bewaerd’ ick my voor sonde,
Dies heeft hy na mijn vroomheyt my gedaen,
En na mijn recht heeft hy ’t my laten gaen.

8. Den vromen sydy vroom, en reyn den reynen,
Oprecht met die ’t oprechtelijcken meynen,
Een trouwe Heer aen den getrouwen knecht,
Verkeert, met die haer keeren van het recht.
’tEllendich volc behoudet ghy seer goedich,
En drucket neer die stout zijn en hoochmoedich,
Mijn donck’re lamp hebdy, o Heer, verlicht,
In duysterheyt gaeft ghy my claer gesicht.

9. Met u verwin en doe ic groote dingen,
Met u wil ick de muyren overspringen,
Des Heeren wech is heylich ende goet,
Des Heeren woort doorloutert inde gloet.
Hij is een schilt in ’t uyterste benouwen
Voor alle die op syne gunste bouwen.
Waer is een God behalven onse Heer?
Of sonder hem een vaste steenrots meer?

10. Die my omgort, en maket my cloeckmoedich,
Die mijnen wech maect effen en voorspoedich,
Geeft voeten als de voeten van het ree,
En doet my vast staen op een hooge stee.
Die tot den crijch my lust geeft en vermogen,
Dat mijne vuyst kan breken stale bogen,
De schilt uws heyls o Heer beschuttet my,
V rechterhant is my gestadich by.

11. V goetheyt die my nimmer heeft begeven
Heeft my nu meer dan oyt te voor verheven.
Ghy maect den pat ruym onder mijnen voet,
Dat ick niet uyt en glijde onverhoedt.
Mijn vyanden ick wackerlijc can jagen,
En keer niet om eer datse zijn geslagen,
Ick sla-se datse niet weer op en staen,
Maer mijn gewelt gants werden onderdaen.

12. Ghy gordet my met sterckheyt om te strijden,
Ghy vellet die my haten en benijden,
Ghy hebbet neer-gebogen hare macht,
Sy zijn te niet door mijne hant gebracht.
Sy riepen wel, maer ’t was voor dove ooren,
Tot God, vergeefs, want hy en wou niet hooren,
Sy zijn als stof gedreven van den wint,
Als slijck het welck men op de straten vint.

13. Ghy reddet my van ’t volck vol muyterije,
Ghy maeckt my groot door nieuwe heerschappije,
Het Heydensch volc dat ic noyt had gekent
Heeft willich hem tot mijnen dienst gewent.
De vremde door ’t gerucht mijns naems gedreven
Geveynsdelijck aen my haer overgeven,
Sy hebben in haer sloten vast gebeeft
Als van mijn cracht men haer gesproken heeft.

14. De Heere leeft, mijn steenrots wil ick loven,
Gesegent sy de heerscher van hier boven.
Hy isset die my van mijn haters wreeckt,
En die de macht der groote volcken breect.
Hy maeckt dat my mijn vyant niet en lettet,
Die boven haer int conincrijck my settet,
Hy ist alleen die my in vrydom stelt
Van hem die drijft een openbaer gewelt.

15. Daerom, o God, wil ick noch voor de ooren
Der Heydenen wijtlustich laten hooren
V grooten roem, die door u goedicheyt
V Coninck hebt bewaert voor allen leyt.
Die David den gesalfden doet genade,
En eeuwich goet aen alle synen sade.