Den xxvij. Psalm.

1. God is een licht op alle mijne paden.
Hy is mijn heyl; hoe soud’ ick zijn vervaert?
Mijns levens cracht is hy in alle quaden.
Waerom sal ick met vreese zijn beswaert?
Als my de boose met een fellen loop
Aenquamen, om mijn vleesch te eeten op,
Sy hebben self gestooten haren cop,
En vielen neer verslagen over-hoop.

2. Al waert dat my een heyrcracht quam omringen,
Soo sal daerom mijn herte schricken niet.
Of yemant my met oorloch wou bespringen,
Gelijckewel op God mijn ooge siet.
Een dinck heb ick begeert, en boven al
Sal ick’t weerom begeeren dach op dach,
Dat ick int huys des Heeren woonen mach
Soo lang’ alhier mijn leven duyren sal.

3. Op dat ick daer aendachtelijck bemercke
Van onsen God de schoone lieflijckheyt,
En lette, in het midden syner kercke
Op ’t geen daer in gedaen wort en geseyt.
Want hy sal my in sorgelijcken tijt
Verbergen in syn wel-bewaerde tent,
In een vertreck den vyant onbekent,
Ia op een rots van alle quael bevrijt.

4. Oock heeft de Heer mijn hooft alree verheven
In eere boven mijne haters al.
Dies wil ick in syn huys hem eere geven.
Lof, roem, en danck mijn offer wesen sal.
Verhoort my, Heer, en op mijn offer lett,
Wilt mijn versoeck goetgunstichlijck verstaen,
Wilt inden noot mijn clachten nemen aen,
Antwoordet my doch eens op mijn gebet.

5. Mijn herte my geduerichlijck gewaget
V woort, ’twelck my aldus inwendich leert:
Ick wil dat na mijn aengesicht ghy vraget.
Ghy siet dat ick’t met yver heb begeert.
V aenschijn dan van my niet af en keer,
In uwen toorn verstoot niet uwen knecht,
Aen u alleen mijn hope is gehecht,
Verlaet my niet mijn Heylant en mijn Heer.

6. Van vader en van moeder gants verlaten
Heeft my de Heer genadichlijck ontfaen.
Om harent-wil die doodelijck my haten
Leert my, mijn God, in uwe wegen staen.
In hare hant laet my doch comen niet
Die tegen my getuygen valschelijck,
En dreygen my uyt enckel haet en pijck
Door hare macht te storten int verdriet.

7. En had’ ick niet dat sekere vertrouwen
Dat ick noch die genade soud’ ontfaen
V goet int lant der levenden t’aenschouwen,
Ick waer al lang’ besweken en vergaen.
Wacht doch op God, vertsaget nimmermeer.
Weest wel getroost in uwen tegenspoet.
Hy sal, hy sal verstercken u gemoet,
Vertwijffelt niet, maer wachtet op den Heer.