Den xxxvij. Psalm.

1. Quelt u dies niet, soo ghy in desen leven
’tGeluck der boose moetet schouwen aen.
Den corten voorspoet die haer God wil geven.
Misgunt haer niet, want sy niet lang’ bestaen.
Sy moeten als het hooy op ’t velt verteeren.
En als het gras seer haestelijck vergaen.

2. Doet goet, en hopet op de hulp des Heeren,
Soo suldy vreedsaem woonen op de aerd’
En sult u met getrouwicheyt geneeren.
V ziel op God sal rusten onbeswaert,
Vws herten wensch, en alle u begeeren
Sal hy u mede-deylen ongespaert.

3. Onnutte sorg’ wilt verre van u weeren
Vertrout op God, die maecktet alles wel,
Hy sal u recht uytvoeren t’uwer eeren,
V goede saeck sal uyter-maten snel,
Van yder een gesien zijn en gepresen,
Gelijck den middach die claer is en hel.

4. Laet God doen, wacht op hem, wilt stille wesen,
Zijt ongestoort, vergramt noch morret niet
Wanneer de schalck op ’t hoochste is geresen.
Doet u dat wee, laet varen sulc verdriet,
En wilt u doch met quaet doen niet verderven,
Dat ghy hem niet na-volget voor u siet.

5. Want haestich moet de goddeloose sterven,
Maer alle die verlangen na den Heer
In goede rust het aertrijck sullen erven.
De boose sal verdwijnen met oneer,
Soo dat, wanneermen soecken sal syn stede
Daer van en sal gevonden zijn niet meer.

6. d’Ootmoedige sal woonen in het breede,
En erffelijck besitten ’tgoede ’tlant
Met herten-lust en aengenamen vreede.
’tGodloose volck wel dickwils tsamenspant,
En nemet voor veel ongehoorde treken,
Ia knerst van toorn en bijtet op syn tant:

7. Maer God voorwaer den spot met haer sal steken.
Hy siet den dach die nimmermeer en faelt,
Waer in hy sich aen haer sal comen wreken.
De boose heeft syn sweert al uyt gehaelt,
En spant den booch, om totter doot te bringen
De vromen, die in droefheyt zijn gedaelt:

8. Maer door syn hert syn eygen sweert sal dringen,
Syn stalen booch daer op hy hem verlaet
Sal onverhoets in vele stucken springen.
Het weynich goet des vroomen, in der daet
Is meerder dan de schatten overvloedich
Desgenen die verkeerde wegen gaet.

9. Den wreeden arm des boosen seer trots-moedich
Verbreken sal, maer God door syne cracht
Wil altijt zijn der vromen steunsel goedich.
De Heere neemt gants vaderlijcken acht
Op ’t leven van de geen die hem behagen.
Een eeuwich erf heeft hy haer toegedacht.

10. Sy werden niet beschaemt in quade dagen
Van duyre tijt, maer werden wel versaedt
Als andere van honger men hoort clagen.
De boose mensch onsalichlijck vergaet.
Gelijck den roock wert door de lucht gedreven
Verdrijft de Heer den genen die hem haet.

11. Haer hant ontleent steets sonder wedergeven,
Daer een vroom mensch genoech heeft alle tijt
Te deylen mee die niet heeft om te leven.
Want alle die God heeft gebenedijdt
Besitten ’tlant, en haer daer in uytbreyden,
Maer de vervloeckte hy te gronde smijt.

12. Den vromen man de Heere self wil leyden,
Want synen wech behaecht hem heel end’ al,
In geen beswaer en sal hy van hem scheyden.
Doch, so hy ooc mocht comen tot den val,
Hy sal hem niet wanhoopich van hem jagen,
Maer syne hant hem onder-steunen sal.

13. Ick was eens jonck, en ben nu out van dagen,
Doch ick en sach van God verlaten nooyt
De vrome, noch syn saet den honger knagen,
Hy leent, en geeft aen die die zijn berooyt,
Dies sal ’tgeslacht dat van hem wert gebooren
Gesegent zijn, waer het ooc is verstrooyt.

14. Vliet dan het quaed’, hebt ’tgoede altijt voren,
Soo suldy blijven in der eeuwicheyt
Door Godes gonst; hy laet doch niet verlooren
Het vrome volc tot synen dienst bereydt,
Hy hoedet die, sy hoeven niet te schromen,
Maer hy verderft die een quaet leven leydt.

15. De vrome sullen erffelijck becomen
Het aertrijck met syn smakelijcke vrucht.
Wt haren mont wort anders niet vernomen
Als redenen van wijsheyt ende tucht,
Van hare tong’ sy leering’ vloeyen laten
Die eerbaer is en van een goet gerucht.

16. Want Godes wet sy in haer herte vaten,
Daerom en sal niet glijden haren voet.
De boose, als een roover op der straten,
Loert op de vroome met een gram gemoet,
En soeckt hem in ellende te doen sterven,
Gelijck een wolf die dorstet na het bloet.

17. Maer synen wensch en sal hy niet verwerven,
God lijdt niet, dat de vrome, of door macht
Of schijn van recht hy come te verderven.
Hout Godes wech, en op syn hulpe wacht,
Soo sal hy u verhoogen en vergrooten,
En ghy sult sien den boosewicht versmacht.

18. Ick sach den goddeloosen opgeschooten,
Ick sach hem groen in twijgen ende bla’en,
Als een laurier vol costelijcke loten:
Maer als ick quam daer hy eerst plach te staen,
Soo was van hem het minste niet te vinden
Ia hy met syne plaetse was vergaen.

19. Let op de vrome, wilt u onderwinden
Op haren pat te treden, want het end’
Is vreed en vreucht voor alle Gods beminden.
Maer de boosdoenders vallen in ellend’,
Haer laetste sal verderffenisse wesen,
Veel ongelucx de Heere haer toesendt.

20. Doch onse God moet eeuwich zijn gepresen,
Der vroomen heyl, die hare ziel verblijt
Wanneerder is gevaerlyckheyt te vresen.
Hy is het die syn kinderen bevrijt
Als op het hoochst haer vyant is geresen,
Want sy op hem betrouwen alle tijt.