Den xxxviij. Psalm.

1. Wilt in overgrooten tooren
V niet stooren
Over mijne sware sond’:
Vwe grimmicheyt doch keere
Van my, Heere,
In dees jammerlijcke stond’.

2. Want u pijlen voort-gedreven
Vaste cleven
Binnen in mijn ingewant,
Vwe straffen op my dalen,
Harde qualen
Lijd’ ick van u slaende hant.

3. Mijne ledematen steken
Vol gebreken,
Door u toorn en ongedult.
Gants ontrustet zijn mijn beenen
Tsaem met eenen
Om mijn doodelijcke schult.

4. Mijner sonden groote sommen
Zijn geclommen
Al veel hooger dan mijn hooft.
Met het pack van mijn misdaden
Overladen,
Lig’ ick mat en afgeslooft.

5. Mijne sweyren my vermoeyen,
Die daer vloeyen
Vuyl van etter ende bloet.
Om mijn dwaesheyt moet ick dragen
Dese plagen,
En al dese tegenspoet.

6. Ick ben soo ter neer gedrucket,
Dat gebucket
Ick my totter aerden cromm’
Ia ick moet geheele dagen
Rouwe dragen,
En int swarte cleet gaen om.

7. Want al mijne ingewanden
In my branden
Door de pijne die ick ly,
Mijne leden altemale
Sijn vol quale,
Niet gesonts en is aen my.

8. Ick die ras en cloeck voor desen
Plach te wesen
Ben gebroken gants ontwee.
Dies ick door ’tgeruys mijns herten
Vol van smerten
Stedes roepe, ach en wee.

9. Al het geen dat ick begeere,
O mijn Heere,
Is voor u ontdeckt en claer.
Al mijn droevige gedachten,
En mijn clachten
Zijn voor u gants openbaer.

10. ’tHerte in my omgedreven
Is aen ’tbeven,
Mijne sterckte my verlaet.
Om te sien, mijn duyst’re oogen
Niet vermogen,
Hare claerheyt heel vergaet.

11. Mijne vrienden staen ter syden,
En mijn lijden
Sien sy onbarmhertich aen.
Die my waren d’aldernaeste
Syn met haeste
Verre van my afgegaen.

12. Die mijn ziele netten stellen
My te vellen,
En my gonnen alle quaet
Leggen my bedeckte lagen
Gantsche dagen
Houdend’ over my den raet.

13. En ick, als met doove ooren
Sonder hooren
Onbeweget blijve staen.
Als of ick niet spreken conde
Wt den monde
Laet ick niet een woort ontgaen.

14. Ia, ick ben gelijck als eene
Die gants gene
Tale noch gehoor en heeft:
Als een mensch van wien het spreken
Is geweken,
Die geen tegen-reden geeft.

15. Maer ick wil volstandich bouwen
Mijn vertrouwen
Heere God, alleen op dy.
Ghy sult met geneygde ooren
My oock hooren,
Dat mijn hoop niet ydel zy.

16. Laet doch nimmermeer verblijden
In mijn lijden
Die my haten totter doot.
Want als mijne voeten glijden
Wat besijden,
Haren hoochmoet wert te groot.

17. Ah! van een soo swaren plage
Die ick drage
Bynae hincket mijnen voet.
En mijn overwonnen herte
Voelt de smerte
Die ghy my o Heer aendoet.

18. V ick stedes voren-stelle
En vertelle
Gants eenvoudich mijn misdaet.
Ick en doe niet dan beclagen
Nachten, dagen,
Alle mijn bedreven quaet.

19. Maer mijn wreede haters leven,
Hooch verheven
En verstercken langs soo meer.
Sy die my onbillick haten
Wter-maten
Nemen toe in cracht en eer.

20. Tegen my haer trotsich stellen
De gesellen
Die ick heb veel goets gedaen.
Daerom ist dat sy my schaden
En my smaden
Dat ick gae de rechte baen.

21. Wilt my niet verlaten, Heere,
Treedt niet veere
Van my die dus ben veracht.
Dat van my u goetheyt rijcke
Niet en wijcke,
Want mijn herte u verwacht.

22. Wilt u eenmael tot my naken,
Richt mijn saken,
Wt dit jammer my bevrijdt.
Sonder uytstel u doch spoede,
My te goede,
Ghy die mijn verlosser zijt.