Den xxxix. Psalm.

1. Ick heb by my beslooten en gedacht
Op mijnen wech te nemen acht,
Dat mijne tong’ niet feyle in een woort
Noch spreke ’tgeen dat niet behoort.
Ick heb een toom geleyt in mijnen mont
Terwijl de boose voor my stont.

2. Ick was soo stil dat ick een stomme scheen,
In ’tgoede sweeg’ ick oock met een,
Daer door heeft toegenomen mijne smert,
En in mijn seer becommert hert
Door’t overdencken een groot vyer ontstac:
Tot dat aldus mijn tonge sprack:

3. O Heere, openbaret my mijn end’
En maeckt my eenmael recht bekent
Hoe corten tijt het is die ghy my stelt,
Want ghy mijn dagen hebt getelt.
Gelijck een hantbreet zijnse seer gering’
Ia zijn voor u een nietich ding.

4. De mensch als ydelheyt seer haest verdwijnt
Als synen staet gants seker schijnt.
Gelijck een schadu wandelt hy voor-by,
Vergeeflijck woelt en slavet hy.
Hy spaert en brengt te hoope gelt en goet,
En weet niet wien hy ’t laten moet.

5. Maer nu, wat ist dat ick verwachte meer?
Mijn hope staet op u, o Heer,
Wilt my van mijne sonden doch ontslaen
Die tegen u ick heb begaen.
En lijdt niet, dat my een dwaes onverlaet
Moetwillich breng’ in schand’ en smaet.

6. Ick swijg’ in mijn elende, als verstomt,
Versekert dat het alles comt
Van uwe hant, die my dit leet toe-sendt,
Maeckt doch van straffen eens een end.
Want wildy my bestrijden met u macht
Seer haest ben ick tot niet gebracht.

7. Als ghy den mensch rechtveerdelijck castijt,
Hy smeltet wech in corter tijt,
Syn heerlijckheyt verdwijnet en verrot,
Gelijck een cleet verteert de mott’.
De mensche, die soo grootschen leven leydt,
Is anders niet dan ydelheyt.

8. Hoort myn gebet, verstaet mijn droeve clacht,
En neemt doch op mijn schreyen acht.
Een vremd’linc ben ick by u, en niet meer,
Mijn vaders warent oock wel-eer.
Hout op van plagen, en verquicket my,
Eer dat ick gae, en niet meer sy.