Den Lvj. Psalm.

1. Doet my genaed’ o Heer, hebt op my acht!
Dewijl een mensch my te verslinden tracht,
En alle daeg’ aenwendet syne macht
My vyerich te bestrijden.
Die my verspi’en, en heymelijck benijden
Door hare keel my meynen te doen glijden.
Maer als de angst my overvalt int lijden,
Tot u, Heer, wil ick gaen.

2. Van Gods belofte sal ick doen vermaen,
Op hem alleen sal mijne hope staen:
Soo can my niets ontsetten noch verslaen.
Wat sou de mensch my deeren?
Mijn woorden goet dees snoode luy verkeeren,
Haer raet en wensch is om my te onteeren.
Mijn leet te doen is alle haer begeeren,
Al siense noch soo dweech.

3. Sy sluypen tsaem, sy duycken fijn omleech,
Sy loeren op mijn hielen, om te-deech
My te betrappen, tot dat uyt de weech
Mijn ziele sy genomen.
Sal haer, o Heer, haer boosheyt doen ontcomen?
Veel liever wilt, om haer gewelt te tomen,
In uwen toorn de volckeren doen schromen
En gants te gronde slaen.

4. En hebdy niet getelt mijn droeve pae’n
Wanneer ick vlucht? ick weende menich traen,
Maer in een cruyck hebt ghyse al ontfaen
En in u boeck geschreven.
Als ick tot u mijn stemme heb geheven
Mijn haters sie ick achterwaerts gedreven;
Dit weet ick, dat ghy, Heere, zijt gebleven
By my tot aller tijt.

5. Van Godes waerheyt sal ick wijt en zijt
Den grooten roem doen hooren, en verblijt,
Syn heylsaem woort met ongespaerden vlijt
Aen vremde volcken leeren.
Mijn hope staet op God den Heer der Heeren.
Wat connen my de swacke menschen deeren?
Ick heb belooft met gaven hem te eeren
In een oprecht gemoet.

6. Die wil ick u betalen metter spoet,
En prijsen u, voor het bewesen goet,
Om dat ghy hebt genadichlijck behoet
Mijn ziele voor ’t verderven.
Ghy hebt bewaert mijn voeten menichwerven
In groot gevaer, voor struyckelen en swerven:
En doet my gaen, met die het licht beërven,
Voor Godes aenschijn soet.