Den Lxviij. Psalm.

1. Staet op, Heer toont u onvertsaecht,
Soo werden lichtelyck verjaecht
Al die u weder-streven:
Sy die den Heere dragen haet
Die sullen schaemroot en versmaet
Haer uytet velt begeven
De schaer der vyanden verwoet
Voor u gesichte vlieden moet,
Ia als den roock verswinden:
Gelijck het was smelt voor de vlam
Soo suldy met u oogen gram
Het boose heyr verslinden.

2. Daer-tegen, aller vroomen hert
In God den Heer verheuget wert;
Sy sullen vroolijck singen,
En, voor het troostelijcke licht
Van syn genadich aengesicht
In rechter vreuchd’ ontspringen.
Singt over luyd’ en roemt den Heer,
Vercondicht synes names eer,
Maeckt hem den wech bequame
Die op de vlacke velden vaert,
Een machtich Heere wijt vermaert,
De Heer is synen name.

3. In Godt hebt eenen blijden moet,
Hy is der weesen Vader goet,
En een beschermer crachtich
Der weduwen vol droefenis:
In synen heyl’gen tempel is
d’Almachtige woonachtich.
Het eensaem huysgesin hy geeft
Dat het vol soete kind’ren leeft
Na smertelijck verwachten:
Hy maket de gevangens vry,
Maer de afvalligen doet hy
Int dorre lant versmachten.

4. Doe ghy u volck, Heer, leyden soud’t
En voor haer ginck int dorre wout
Daer geene luy’ verkeeren,
Doe daverde het wijde velt,
De hemels drupten voor ’t gewelt
Vant aenschijn onses Heeren
Oock Sinaï den berch soo groot
Voor u gesicht, o Heer, verschoot
God Iacobs hooch-gepresen:
Ghy waertet die den regen sandt,
En maecktet vast het goede lant
Vws erfdeels uyt gelesen.

5. Daer hebdy, Heere goedertier,
Soo menich arm verlaten dier
Ter woninge geropen.
Ghy hebt het door u mildicheyt
Voor den ellendigen bereyt,
Op dat het haer stae open.
De Heere gaf een rijcke stof
Te spreken van syn waerden lof
Aen vrouwen ende maegden:
Der selver was een groote schaer,
Die Godes daden wonderbaer
Bootschappende gewaegden.

6. De Coningen met hare macht
Syn vanden Heere onverwacht
Ten lande uyt-gesmeten.
Die binnens huys haer houden stil
Die hebben ’t goet na haren wil
Gedeyt en uytgemeten.
Al haddy u ter neer geleyt
In herten-leet en dienstbaerheyt,
Een tijtlanck vergeleken
Degeen die liggen aen den heirt
Geheel verschoven, en onweirt
In duysternis versteken;

7. Soo suldy niettemin daer naer
Weer werden louter ende claer
Voor aller menschen oogen,
Gelijck der duyven vleugels zijn
Soo suyverlick met goude fijn
En silver overtogen.
Als onse God wel-eer int lant
De stoute Vorsten met syn hant
Den hoogen moet dee sincken,
En haer te rugge wijcken dee,
Doe sachmen het (gelijck de snee
Op Salmon) heerlijck blincken.

8. ’tIs waer, dat Basan het gebercht
Als Godes berch den hemel tercht
En door de wolcken dringet:
Hoe comtet, dat ghy bergen trots
Dus tegen het geberchte Gods
Op-huppelet en springet?
God heeft den berch van Sion weirt
Tot syne woning’ self begeirt,
Een woning’ uytgelesen;
Alwaer de Heer van nu voortaen
Sal blijven sonder wech te gaen,
Dit sal syn ruste wesen.

9. Gods wagens, veerdich tot syn werc,
Syn tien en tien-mael duysent sterck,
Het zijn syn snelle scharen.
De Heer is daer gestadich by,
Gelijck hy plach op Sinaï
Syn glants te openbaren.
Ghy zijt gevaren, Heer, om hooch,
En hebt gevoert voor yders ooch
V vyanden gevangen;
Ghy sondt den menschen gaven neer,
Die ghy van aller Heeren Heer
Hadt rijckelijck ontfangen.

10. Die voormaels waren tegen u
Gants ongehoorsaem, hebdy nu
Gegunt by u te wonen.
Gelooft sy God, die van syn goet
Ons deylt soo grooten overvloet
Als wy het dragen conen.
De Heer is onse salicheyt,
De Heere geeft ons het geleyd
In commerlijcke wegen:
By hem is uytcomst inden noot,
Hy isset die ons uyt den doot
Te redden is genegen.

11. God sal een slach, voorseker, op
Den harden, ongetemden cop
Van syne haters geven.
Den schedel hy te morsel slaet
Desgenen die niet af en staet
Van syn misdadich leven.
God sprack: mijn uytvercoren al
Wt Basan ick verlossen sal,
Sy hoeven niet te schromen;
Want ickse vroolijck en gesont
Sal uyt den alderdiepsten gront
Der zee doen wedercomen.

12. Op dat ghy badet uwen voet
In aller goddelosen bloet
Die ghy sult slaen en jagen:
Dat lecken mach een yder hont
Het bloet des vyants, die gewont
Sal liggen en verslagen.
Men heeft gesien, mijn God en Heer,
V inganck vol van roem en eer,
En u na huys geleyen
’tGesang’ voorheen, ’t gespel daer naer,
En midden in der maegden schaer
Met trommelen aen reyen.

13. Looft onsen Coninck altesaem,
In syn gemeente prijst syn naem
Ghy syne huysgenoten:
Looft onsen God met stemmen hel
Ghy heylich volck van Israël,
Wt Iacobs bron gesproten.
Daer vintmen Benjamins geslacht,
Die voor een wijl seer cleyn geacht
Heeft namaels geregeret.
De Vorsten Iuda, Naphtali,
En Zebulon oock treden by
Na haren staet ge-eeret.

14. Het is voorseker Godes macht
Waer door dit wonder is gewracht;
O Heere wilt ons stercken,
Ooc wat ghy hebt gevangen aen
En goedichlijck alree gedaen
Ten vollen in ons wercken.
Om uwen schonen tempel, Heer,
Sal menich coninck na en veer
V brengen offerhanden:
Dies het gedierte woest en stout
Dat hem int riet verborgen hout
Brengt eenmael doch tot schanden.

15. De jonge stieren beven doet,
De calvers weelich opgevoet
Tot dienstbaerheyt comt dwingen:
Die tot een crijch genegen zijn
Hoewelse met een dweegen schijn
V stucken silvers bringen.
Gesanten uyt Egypten-lant
En Moren, sullen haest de hant
Wtsteken t’uwer eere.
Ghy Coninckrijcken altesaem
Roemt met gesanck den hoogen naem
Van God den Heeren Heere.

16. Dien God die op den hemel rijdt,
Den hemel, die voor lange tijt
Hy selve heeft gemaket.
Hy is het die syn stemme geeft,
Waer door de heele werelt beeft
Als synen donder craecket.
Des Heeren hooge mogentheyt
In Israël is uytgebreydt,
Ia onder alle volcken:
Syn sterckte blincket overal
Beneden in het lage dal
En boven aen de wolcken.

17. O Heere, ghy zijt wonderbaer
In uwe heylichdom, alwaer
V claerheyt ghy bewijset,
In Israël ghy machtich werckt,
En geeft den uwen moet en sterckt:
Dies billijck men u prijset.