Den Lxix. Psalm.

1. Verlost my, God, in dese sware stont,
Want ’t water is tot aen mijn siel geclommen,
In diepen slijm ben ick eylaes, gecommen,
’k En can niet staen, want daer en is geen gront.
Ick lig’ versmoort in eenen diepen vloet,
Mijn keel is heesch, en wil door ’t roepen droogen,
Terwijl ick wacht dat God my hulpe doet
Besweken is ’t gesichte mijner oogen.

2. Ick heb meer haters, buyten mijne schult,
Als op mijn hooft de ongetelde haren.
Die vyantlijck haer tegen my verclaren
Met grooten staet en rijckdom syn vervult.
Dies moet ick wedergeven dat ick niet
Gerovet heb: doch voor u ooch staet open
Of dwase daet by my is; Heer, ghy siet
Of ick my ooyt in sonden heb verloopen.

3. En laet niet toe, oneyndelijcke God,
O God, die zijt een heere der heyrcrachten,
Dat sulcke die op uwen bystant wachten
Om mijnentwil aencome hoon en spot.
En lijdet niet, dat die u roepen aen
Met schande zijn, om mijne saeck, bevlecket.
Om uwent-wil de menschen my versmae’n,
En schaemte heeft mijn aengesicht bedecket.

4. Mijn broeders houden my als een vremt man,
T’geslachte mijner moeder my ont-eeret,
Om dat my schier den yver heeft verteeret
Ws huys, hetwelck ick niet vergeten can:
Der boosen smaet, waer mede ghy soo seer
Gesmadet wordt, is over my gevallen;
Ick heb geweent, ick heb gevast, o Heer,
Maer ben daer om belacchet van haer allen.

5. Ick heb een sack gegordet om mijn lijf,
Daermede doch den spot die luyden dreven
Die sittten inde poorten hooch verheven,
Oock by den wijn ben ick haer tijt-verdrijf.
Maer u aenroept mijn hert ootmoedichlijck.
Daer is een tijt, Heer, van u welbehagen:
Verhooret my, mijn heylant, goedichlijck,
Ter wijl ick mijn ellend’ u voren-drage.

6. Lost uyt den slijck mijn voet die daer in cleeft,
Behoedet my van dieper in te sincken,
En laet doch my mijn haters niet verdrincken
Int water dat noch gront noch oever heeft.
Maeckt dat ick niet versmoor in dese vloet,
Op dat de diept my niet te bodem trecke,
En dat de cuyl die hem wijt open-doet
My niet verswelg’ en ganschelijc bedecke.

7. Heer uwe gonst is boven maten soet,
Daerom, hoor aen tgeen ick van u begere,
V goedicheyt van my doch niet en weere,
Maer siet op my met een geneycht gemoet.
Voor uwen knecht verbercht u aensicht niet.
Want ick ben vol van smert en ongenuchten,
Haest u, o Heer, en in dit swaer verdriet
Verhooret eens myn kermen ende suchten.

8. Onttrect u niet, maer nadert u tot my,
Om dese ziel te houden by het leven.
Verlosset my uyt dit vervaerlijck beven,
Dat ick niet hoor des vyants geckerny.
Ghy weet den schimp van mijn misgunners trots,
Mijn schaemt en schand, mijn treuren ende sorgen:
De veelheyt haers onlijdelijcken spots
En is voor u, o Heere, niet verborgen.

9. Mijn herte breeckt van smaetheyt die ick ly,
Ick ben seer swack, en daer toe heel verlaten,
Ick wachtte, maer ten conde my niet baten,
Of yemant had medlijden over my.
Want als op hen ick hadde lang’ gebeydt,
Het was om niet, geen mensche quam my laven.
Sy spijsden my met gal vol bitterheyt,
En edick suer sy my te drincken gaven.

10. Haer tafel moet haer werden tot een strick,
Soo datse aen haer eygen spijse sterven:
Dat alle dinck haer strecke tot verderven,
Ia self den vreed’ en voorspoet haer verstick.
Geeft haer een blint verduysteret gesicht,
Dat harer geen het licht en can aenschouwen:
Breeckt haer de lenden, dat sy opgericht
En overeynd haer niet en connen houwen.

11. Stort plotselijck u gramschap over haer,
De hitticheyt uws torens moetse vaten,
Dat haer paleys gants ledich sy gelaten,
Haer tente woest, en niemant woon’ aldaer
Want sy, o Heer, verdrucken noch dien man
Dien ghy alleen woudt vaderlijck castijden:
Ia dien ghy slaet met uwe tucht, daer van
Is haren praet, en alle haer verblijden.

12. Met sond’ op sonde wiltse overlae’n,
Van u gerechtheyt laetse zijn versteken,
Haer name sy uyt ’s levens boeck gestreken,
En schrijftse met den vromen nimmer aen.
Doch, of ick schoon ellendich ben en cranck,
Ghy sult nochtans mijn heyl en toevlucht wesen;
Ick sal u naem hooch loven met gesanck,
Met danckbaerheyt wert ghy van my gepresen.

13. En dat sal God zijn aengenaem, veel meer
Als os of stier, met hoornen en met claeuwen.
Dit sullen sien die schier in druc verflaeuwen,
En grootelijx verblyt syn inden Heer.
V herte een nieu leven sal ontfaen
Ghy die God soeckt. Want hy verhoort de armen:
Hy sal syn volck niet laten ondergaen,
Maer over syn gevangens hem erbarmen.

14. Ghy aerd’ en hemel roemet Godes werck,
Ghy zee, en wat daer inne heeft het leven,
Want onsen God wil Sion hulpe geven,
En bouwen op de steden Iuda sterck.
Dat is de woonst voor Godes huysgesin,
Oock sal haer saet die naderhant be-erven:
Een yder die God lief heeft, sal daer in
Een goede plaets te syner tijt verwerven.