Den Lxxiij. Psalm.

1. Noch is God troostelijck en soet
Aen Israël. Noch is hy goet
Den genen die met al haer sinnen
Wt een reyn herte hem beminnen.
Doch hadde ick by-nae gedwaelt,
En mijnen voet was schier gefaelt:
Mijn treden slibberich en glat
Schier weken uyt den rechten pat.

2. Ick sach het aen, niet sonder nijt,
Het dede my int herte spijt
Als ick der dwasen doen betrachtte,
En hoe ’t geluck de boos’ aenlachte.
Want sonder knoop haers levens draet
Tot aen het eynd’ al sachtjens gaet.
Gants ongebroken ende fris
De cracht van al haer leden is.

3. Zijn ander menschen hart geplaecht,
Sy blijven vry en onvertsaecht:
Comt ongeluck vast over allen,
Op haer de slagen niet en vallen.
Dies hangen sy den trotsen waen
Gelijck een gulden keten aen.
Oock is gewelt en sotte pracht
Haer beste cleet, haer liefste dracht.

4. Haer oogen weelich swellen op
Wt haren vetten dicken cop.
Meer welvaert sietmen haer toecomen
Als selve sy ooyt dorsten droomen.
Sy suygen uyt der lieden bloet,
En roemen van haer fel gemoet.
Als van de hoochte vloeyet af
Haer tale bitter ende straf.

5. Haer mont tot aen den hemel stijcht,
En yederman daer voren swijcht.
Haer tonge wandelt op der eerden,
En wat sy seggen is van weerden.
Dies menich mensche kiest haer sy’,
Ia Godes volck oock valt haer by,
Wanneermen die met angsten drenckt
En volle bekers droefheyts schenckt.

6. Sy spreken seer vermetelijck:
Sou God oock uyt syn hemelrijck
Met rechte kennis op ons mercken?
Sou hy oock weten onse wercken?
Dit ’s immers volck van snooder aert,
Sy zijn noch heyl noch segen waert.
Noch zijnse hier in volle rust
En hebben al haers herten lust.

7. Ist soo dan, dat mijn herte heeft
Vergeefs in suyverheyt geleeft?
Dat ick om niet, ja tot mijn schade
In onschult mijne handen bade?
Ick ben vol cruys den gantschen dach,
En lijde wat ick lijden mach.
Ick ben geduerichlijck geplaecht,
Ia ’smorgens vroech al-eer het daecht.

8. Maer, spraec ick met sulc onverstant,
Ick soude my vergrijpen, want
Het is u volck, het zijn u kind’ren
Die met mijn oordeel ick sou hind’ren.
Gelijckwel heb ick vlijt gedaen
Om recht de sake te verstaen:
Doch bleefse my soo voor als naer
Om te begrijpen hart en swaer.

9. Ick stont benepen ende stom,
Tot dat ick in Gods heylichdom
Quam treden, daer ick eerst bekende
Der Goddelosen druckich ende.
Ghy settse op een gladde baen
Daer sy een cleyne wijle staen.
Maer in een seer geringe stont
Doet ghyse vallen inden gront.

10. Hoe werden sy tot yders schrick
Verwoestet in een ogenblick!
Hoe werden sy ter neer geslagen,
En gaen te niete met vertsagen!
Gelijck een droom, die wonder schijnt,
So haest men wacker is, verdwijnt.
Wanneer ghy oock ontwaeckt, o Heer,
Sult ghy verachten hare eer.

11. Noch was mijn hert geswollen op,
Het lach my daeglijcx inden crop,
En, om dees alte-vremde dingen
My steecken door de nieren gingen.
Doch, ick en hadde geen verstant,
Soo ick wel merckte naderhant.
Ick ben voor u, o Heer, geweest
Gelijck een onvernuftich beest.

12. Noch evenwel, wat twijfeling
Soo nu, soo dan, mijn hert beving’
By u ben ick, o Heer, gebleven,
Want ghy hebt my de hant gegeven.
Ghy sullet my door uwen raet
Doen treden op de rechte straet,
Tot dat ick van u werd’ geleyt
In d’ aldergrootste heerlijckheyt.

13. Wien heb ick inden hemel hooch
Tot dien ick wenden sou mijn ooch?
Of dien ick neffens u sou voegen
Op eerden, om my te genoegen?
Wanneer mijn vleesch aen my versmacht,
Wanneer mijn herte mist syn cracht,
Ghy zijt mijn steenrots, mijn geheel,
Mijn eeuwich onvermindert deel.

14. Want al die van u wijcken af
Dien overcomt de rechte straf,
Ghy doodet die haer van u keeren
Met vremde Goden te hoereeren.
Maer mijns aengaende, ’tis my goet
By God te zijn, die my behoedt,
Op wien ick mijn vertrouwen stel,
Wiens wonderwercken ick vertel.