Den Lxxiiij. Psalm.

1. Vvaerom verstoot ghy ons, Heer, t’eenegaer?
Hoe comt dat u verbolgentheyt ontsteken
Soo dicken damp laet over ons uytbreken,
V schaepkens, en u uytvercoren schaer?

2. V volck van outs verworven doch verschoont,
V erfenis dat soo veel jammer lijdet,
Het welck ghy hebt soo menichmael bevrijdet,
En Sion daer ghy voormaels hebt gewoont.

3. Heft op den voet, en eyndelijck eens com
Tot uwe stat schier eeuwichlijck verheeret,
Den vyant haer moetwillich heeft ont-eeret,
En sonder schroom vertree’n u heylichdom.

4. Daer men wel-eer u wercken heeft vertelt
Daer hoortmen haer nu brullen ende tieren:
Sy hebben daer haer opene banieren,
Tot tekens van haer mogentheyt, gestelt.

5. Een yeder springt begeerich voor den dach
Om u palleys op ’t snelste te verderven.
Met bijlen scherp sy cloven ende kerven
Gelijck een bos men neer te vellen plach.

6. ’tGesneden werck soo constich gegraveert
’tWelck cierlijk was en lustich te aenschouwen
Is met gewelt van hamers omgehouwen,
Vermorselt, en geslichtet tot de eerd’.

7. Sy hebben in een lichte vlam geset
V heylich huys, hoe hooch het was verheven.
Ia hebben het (door boosheyt overgeven)
Ontreynicht, en ten bodem toe verplett.

8. Noch spraken sy int herte fel en trots,
Laet al den hoop van ons zijn uytgeplondert.
Sy hebben (geen van allen uytgesondert)
Verbrandet de vergader-plaetsen Gods.

9. Ah! wy en sien de tekenen niet meer
Van uwe gonst: propheten ons ontbreken
Om sekerlijck tot ons te mogen spreken
Hoe lange noch sal duyren dit verseer.

10. Hoe lange wilt ghy dulden, groote God,
Dat u aldus de boose sullen schenden?
Sal’t altijt zijn, en sal het nimmer enden
Dat uwe macht van haer sal zijn bespot?

11. Wat houdet ghy u hant aen d’eene sy?
Hoe comt dat ghy u rechterhant bedecket?
’tIs tijt dat ghy die uyt den boesem trecket,
En maeckt een eynd’ van uwe weerparty.

12. Nochtans is God mijn Coninck, die wel-eer
Verlosset heeft van onderganck de aerde,
En goedich haer’ inwoonderen bewaerde.
Hy ist alleen: daer is geen ander meer.

13. Ghy hebt de zee gedeylt door uwe cracht,
De draken die daer in verholen lagen
Hebt ghy daer uyt getogen en verslagen,
En, haren cop vertredend’ omgebracht.

14. Ghy braeck het hooft des Leviathans wreet
Het volck in dorre velden tot een spijse:
Ghy scheurdet op een ongehoorde wijse,
Een beecke die ghy water geven deed’t.

15. De stroomen maeckt ghy tot een gangbaer lant.
Dach ende nacht als eygen ghy besittet.
Het sterren-licht, de sonne, die verhittet
Den couden gront, zijn schepsels van u hant.

16. De palen wijt van ’swerelts ronde perck
Hebt ghy, o Heer, in wijsheyt uytgebreydet.
Den somer, die ghy vanden winter scheydet,
En is het niet u schicking’ en u werck?

17. Gedenckt hier aen. De vyant heeft gesmaedt
Den hoochsten God. Een volck geheel verbastert
Heeft dwaselijck dien grooten naem gelastert
Wiens heerlijckheyt door alle landen gaet.

18. En levert, Heer, den wilden dieren niet
De siele van u tortelduyf verdrucket.
En wilt u volck dat onder ’tlijden bucket
In eeuwicheyt niet laten in verdriet.

19. Maer neemt in acht u opgericht verbont.
Want duysternis de menschen heeft omvangen.
De aerd’ is vol van onbekende gangen,
Een roovers nest, een moortcuyl sonder gront.

20. En lijdt niet dat u ongeachtte schaer
Met schaemte sou den rugge moeten keeren,
Maer geeft haer stof u hoogelijc te eeren
En uwen roem te singen openbaer.

21. Staet op, en pleyt u eygen saeck, o Heer,
En aenden trots van dit geselschap dencket,
Die snoode daet haer nimmer quijt en schencket
Dat dach op dach sy rooven uwe eer.

22. Het fel getier uyt uwen hemel hoort
Der vyanden in hoochmoet opgeblasen.
Haer pocchen en haer ongestuymich rasen
Climt in de hoochd’ en vaert geduerich voort.