Den Lxxxij. Psalm.
1.
Wilt doch niet langer swijgen, Heer,
En maeckt den dooven doch niet meer,
Hout u soo gants niet sonder spreken.
Want heftich woeden uwe haters,
Die met getier en veel gesnaters
De cop vermetelijck opsteken.
2.
Sy hebben met een boos’ opsaet
Gesloten eenen schalcken raet
Om u cleyn hoopken te ontsielen;
Het volc waer voor ghy plaecht te sorgen,
’tWelck by u soeckt te zijn verborgen
Dat pogen sy nu te vernielen.
3.
Komt aen, spreect dees verwaende schaer,
Laet ons haer dempen t’eenegaer,
Soo datmense niet meer en noeme,
En dat geen mensch voortaen en achte
Israëls naem, of syn gedachte
En groote daden meer en roeme.
4.
Sy spannen tsaem met hert en mont,
En maken tegen u een bont:
Want Edom en d’Ismaëliten
Moab en Gebal te gelijcke,
Der Hagarenen coninckrijcke,
Met het geslacht der Ammoniten,
5.
De Philistijnen, Amaleck,
En Tyrus zijn in geen gebreck
Om ons, waer’t moog’lijc, te doen vreesen:
Oock Assur comt sich by haer voegen,
De kind’ren Lots te vergenoegen,
En haren rechter-arm te wesen.
6.
Doet hen als ghy deedt Midian,
Dat harer geen en coom daer van;
Soo ghy tot Kison hebt doorsneden
Iabin en Sisera stout-moedich,
Die, liggende doorwondt en bloedich
In Endor, zijn als dreck vertreden.
7.
Doet hare Vorsten als Oreb,
End als ghy dedet met Seëb,
Gelijck aen Zalmuna geschiedde
En Zeba, die daer roemden prachtich
Te nemen ’t huys van God almachtich
Tot haren wille en gebiede.
8.
Gelijck een wervel diemen draeyt,
Of stoppels, die, wanneer het waeyt,
Licht werden over ’t land gedreven;
Gelijck het vuyr een wout verteeret,
Ia gantsche bergen ommekeeret
Hoe hooge sy oock zijn verheven.
9.
V wint en weder volgse naer,
Een storm haer storte in gevaer,
Met angst en onrust wiltse plagen,
Vervult haer aengesicht met schanden,
Op datse met gevouwen handen
Nae uwen naem, o Heere, vragen.
10.
Maect datse schaem-root henen-gaen,
En eeuwichlijck in schricken staen,
Verdelgtse, datse mogen leeren
Dat ghy de hoochste zijt in waerde,
Een eygenaer der gantscher aerde,
Ia ghy alleen, de Heer der Heeren.