Den Lxxxv. Psalm.

1. Ghy hebt wel-eer u gonste overgroot
Heer, aen u lant genadichlijck getoont.
’tGevangen volc van Iacob uyt den noot
Geholpen, en haer vaderlijck verschoont.
Ghy hebt bedeckt haer sonden doe ter tijt,
V gramschap hebdy afgekeeret wijt;
O Heere, brengt ons nu oock wederom,
Wendt uwen toorn, en spaert u eygendom.

2. Of, wilt ghy zijn in eeuwicheyt verstoort?
Blijft uwe straf op ons van tijt tot tijt?
Sult ghy ons niet doen leven door u woort,
Op dat u volck in u mach zijn verblijt?
Al hebben wy seer groffelijck misdaen,
Laet u genae ons weerom schouwen aen,
Sendt ons u heyl, en vrijet ons uyt pijn,
Die door de sond’ in straf gevallen zijn.

3. Na Godes stem ick vlijtich hooren sal,
Want van geluck en vrede spreekt de Heer
Aen ’t volck dat hy beherticht boven al;
Doch dat het niet tot dwaesheyt wederkeer.
Voorwaer syn heyl na-by is sulcke lie’n
Die onsen God oprechtelijck ontsien:
Op dat in stee van onrust en geclach
In onse lant de eere woonen mach.

4. Dat goedicheyt en trouwe tsamen tree’n,
En dat het recht een cus den vrede bie’
Dat waerheyt coom uytspruyten van benee’n.
Gerechticheyt van boven op ons sie.
De Heere sal ons schencken alle goet,
En ’slandes vrucht in rijcken overvloet.
Gerechticheyt sal voor hem henen gaen
En op den wech van syne stappen staen.