Den xciiij. Psalm.

1. O God, die zijt een God der wraken,
En straffer aller booser saken,
Comt doch te voorschijn, maeckt u op,
Ghy aller werelt richter streng’
Den wel-verdienden loon eens breng’
De prachtigen op haren cop.

2. Hoe lange salt den boosen menschen
Gaen alles nae haers herten wenschen?
Hoe lang’ sal dueren haren trots?
Hoe lange moetmen hooren noch
Het stout gesnater en gepoch
Van dese opgeblasen sots?

3. Sy treden, Heer, u volck aen stucken,
V erfenis sy onderdrucken.
Sy brengen wreedelijck ter doot
De weduw’ en den vremden man,
De weese die niet vlieden can.
En spreken met verwaentheyt groot:

4. De Heer en weet niet onse wercken;
God Iacobs can noch sien noch mercken
Ons doen ’twelck is bedeckt soo fijn.
Merckt doch, ghy menschen onbesint,
Hoe lange blijf dy dom en blint?
Wanneer sult ghy verstandich zijn?

5. God die u heeft geplant de ooren
En soude die niet connen hooren?
Die ’t ooge maeckt sou die niet sien?
Hy die de heydens houdt in tucht
Sal syne straf niet zijn geducht?
Iae die geeft kennis allen lie’n?

6. Der menschen binnenste gedachten
Kent God, en datse zijn te achten
Als ydelheyt en louter niet.
Geluckich, dien ghy onderricht,
En leert betrachten synen plicht
Na ’t geen dat uwe wet gebiet.

7. Op dat hy niet behoev’ te schromen
Wanneer de quade dagen comen,
Maer heb’ een onbeweecht gemoet,
Terwijle men den put uytgraeft
Voor hem die steeds in boosheyt staeft,
Waer in hy ommecomen moet.

8. Want God en wil niet dat verderve
Het volck van syn vercoren erve,
Hy blijft het by, hy slaetet gae.
En van syn oordeel ’t goede recht
Sal hy doen sien soo naeckt en slecht
Dat elck vroom hert het volge nae.

9. Wie sal met my sich tegen-stellen
Den goddeloosen die my quellen
Verstockt in ongerechticheyt?
Had my de Heer niet by-gestaen
Voor lange wijl waer ick vergaen
En inde stilte neer-geleyt.

10. Sprack ick; mijn voeten ongestadich
Eens sullen glijden; hoe genadich
Hebt ghy my ondersteunet, Heer!
Wanneer mijn hooch-becommert hert
In veel gedachten was verwert
Vertroostet ghy my telcken weer.

11. Sou sich by uwen stoel oprichten
Den slimmen stoel der bosewichten
Die ’t recht verkeert in over-moet?
Sy rotten neerstichlijck tesaem
En soecken plaets en tijt, bequaem
Te storten het onschuldich bloet.

12. Maer mijne borcht is God almachtich,
Mijn hooch vertrec, mijn rotse crachtich.
Die yeder geeft na syne daet.
Die sal vergelden hare sond’
En haer verdelgen inden gront
Tot loon van haer bedreven quaet.