Den xcvij. Psalm.

1. Een coninck is de Heer,
Dies moet verblijden seer
Voor hem dat gants aertrijcke,
d’Eylanden diesgelycke.
Der wolcken duysterheyt
Bedeckt syn majesteyt,
Den throon van syn gericht
Is vastelijck gesticht
Door syn gerechticheyt.

2. Een vlamme voor hem gaet,
Om, die hem dragen haet,
Als bittere vyanden
Tot assche te verbranden.
Den donder hy uytgiet,
De blixemen hy schiet,
Hy lichtet hel en claer,
De aerde vol van vaer
Beeft als sy het aensiet.

3. De bergen niet bestaen,
Maer als het was vergaen
Voor ’taenschijn Gods almachtich
Des werelts heerscher crachtich.
De hemels doen vermaen
Dat alles is gedaen
Van hem in billickheyt:
De wolcken wijt verspreyt
Syn eere schouwen aen.

4. Dat sulcke zijn beschaemt
En sinneloos genaemt
Die beelden dienst bewijsen
En de afgoden prijsen.
Ghy engelen valt neer
Voor aller Heeren Heer,
Siet, Zion die syn woort
En daden heeft gehoort
Verblijt sich in syn eer.

5. O Heer, u regiment
Den dochteren bekent
Van Iuda, doet met vreugde
Haer prijsen uwe deugde.
Want ghy van alle-tijt
O God de hoochste zijt,
Ontsienlijcker van macht
Als die men goden acht
In al de werelt wijt.

6. Ghy die den Heer bemint
En hertelijck besint,
Wilt doch het quade haten
En willich varen laten.
Want God by ’tleven spaert
Die oprecht zijn van aert,
Hy staet de sulcke by,
En maeckt haer sielen vry
Van der godloosen swaert.

7. Het licht eens op sal gaen
Die na Gods vreese staen.
En blijtschap vry van smerten
Die suyver zijn van herten.
Weest vrolijck in den Heer
Ghy vroome, doet hem eer.
Syn hoogen roem verbreydt,
En syne heylicheyt
Vergetet nimmermeer.