Den Ciiij. Psalm.

1. Vvel aen, mijn siel, ghy moet God loven seer!
Hoe groot en sterck zijt ghy, o eeuwich Heer!
Met majesteyt en goddelijck vermogen
Sijt ghy becleedt en cierlijck aengetogen.
De Heer met glants en stralen is bedeckt
Als waer een cleet rontom hem uytgestreckt.
Den hemel hooch hy boven ons uytbreydet
Als een tapijt op’t constichste bereydet.

2. Hy die int vocht syn opper-salen vloert,
Die op de drift der wolcken wert gevoert
Nu hier, nu daer, als op een lichten wagen,
Dien wint en buy op hare vleugels dragen.
Syn engelen maeckt hy tot geesten snel
Die onvertsaecht uytrichten syn bevel.
Tot vlammen viers syn wackere trawanten
En, tot den dienst wil-veerdige gesanten.

3. Hy heeft de aerd’ gehangen in het rond’
En crachtichlijck gesett op haren gront.
Soo datse niet kan wanckelen noch glijden,
Maer blyvet vast, en wijckt tot geenen tijden.
Te voren was het aerdrijck grof en breet
Omwonden met den afgront als een cleet,
De waters diep daer over-heenen dreven
Veel hooger als de bergen opgeheven.

4. Maer als gehoort wierd’ uwe stemme straf,
Sy ylden haer, en vloden tsamen af.
Het fel rumoer van uwe donder-slagen
Con lichtelijck haer na de leechte jagen.
’tGeberchte met syn toppen rees om hooch,
Der dalen gront sich na de diepte booch,
En elck van haer heeft synen loop gesnellet
Ter plaetsen die ghy self haer hadt bestellet.

5. Den pael der zee hebt ghy geset soo vast
Dat boven hem het water niet en wast.
Ooc niet soo hooch can brengen syne golven
Dat onder haer het aerdrijck lig’ bedolven.
Ghy sendet neer de water-beecken reyn,
En drijft om hooch soo menich claer fonteyn,
Ghy doetse door de steyle bergen vlieten
En met geruysch door diepe dalen schieten.

6. Die laven al ’t gedierte op het velt
Soo dickwils het van dorste wert gequelt.
Wout-esels in dees water-rijcke bronnen
Haer schorre keel al-mee verquicken connen.
De vogeltjens des hemels, daer ontrent
Op haer gemack te woonen zijn gewen’t.
Die int geboomt op alle tacken springen
En onder’t loof genoechelijcken singen.

7. De bergen hy uyt syne salen drenckt,
Die hy na wensch den frisschen regen schenct.
So dat de vrucht van uwe wonderdaden
In overvloet de aerde comt versaden.
Hy brengt het gras en voeder voor den dach,
Dat sich het vee daer aen geneeren mach.
Het groene cruyt moet oock de aerde geven
En’t voedsaem graen waer van wy alle leven.

8. Den wijn die t’hert des menschen maket bly,
En’t broot, om hem te stercken gevet hy.
Met oly hy haer mildelijck beschincket
Die maket dat haer aengesichte blinket.
De bomen door den coelen dou opgaen,
De ceders hooch die op den Liban staen,
Door Godes hant so heerlijc opgeschoten.
Van hem geplant, van hem alleen begoten.

9. Daer sietmen doen de vogelkens haer best
Om aerdichlijck te maken elck haer nest.
Hooch op den top der dennen sich vergaren
Ter somer-tijt de lichte oyevaren
Den steen-bock tot de cloven van’t gebercht
Neemt syn vertreck wanneer hy wert getercht.
In rotsen daer de sonne niet can schijnen
Onthouden haer de vluchtige conijnen.

10. Hy heeft om hooch gestelt de mane claer
Te deelen af de tijden van het jaer,
Der sonnen loop heeft hy soo afgemeten
Dat sy de uyr haers ondergancks can weten.
Den avont bruyn door u wert aengebracht,
Wanneer den dach moet ruymen voor de nacht.
Het schouwe wilt uyt onbekende hoecken
Geeft hem te veld’ syn onderhout te soecken.

11. Dan comt een schaer van jonge leeuwen aen
Die op de jacht met rasse treden gaen.
Van honger sy door’t wijde wout gaen brullen
Tot God, die haer met nootdruft can vervullen.
So haest als ons den dageraet genaect
’tGedierte flux hem uyt den wege maeckt.
Het kiest den pat van syne holen weder
En leyt hem daer gerustelijcken neder.

12. Dan gaet de mensch bevrijet van gevaer
Dat hy met vlijt syn arbeyt neme waer,
En’t ackerwerc sorchvuldelijc slae gade
Van ’s morgens vroech tot op den avont spade.
O Heer, hoe groot, o Heer, hoe wonderbaer
Zijn onder ons u wercken allegaer!
In wijsheyt groot hebt ghyse, Heer, gemaket.
De gantsche aerd’ u rijcke goetheyt smaket.

13. De see, die breet en wijt van oevers is,
Geeft volle ruymt’ aen allerhande vis,
Dies sonder tal bey groot’ en cleyne dieren
Int blaeuwe velt van hare baren swieren.
Daer menich schip geladen overseylt
De diepte die noyt yemant heeft gepeylt,
Die van u hant gevallen is ten deele
Den wallevis, dat hy daer ligg’ en speele.

14. Al het gediert’ verlanget, Heer, na dy,
En siet om hooch, verwachtende, dat ghy
Hem syne spijs’ geeft in gesette tijden
Als het gebreck en honger comt te lijden.
Wanneer ghy hen het noodich voetsel geeft,
Sy nement aen, een yder daer van leeft.
Als ghy voor haer u volle hant ontladet
Sy werden met u goederen versadet.

15. Maer als ghy hebt u aensicht afgewendt
Sy zijn verbaest gevoelende haer end.
Ghy nemet wech den adem, dat sy sterven
En, tot den stof weerkeerende, verderven.
Indien ghy sendt van boven uwen Geest
Sy comen weer gelijckse zijn geweest.
Ghy maket dat de onbewoonde aerde
Nieu leven en gestaltenis aenvaerde.

16. Dat nu voortaen des Heeren heerlijcheyt
Lof, danck, en roem sy eeuwichlijc geseyt.
De Heere wil met herten-lust aenmercken
d’Wtnementheyt van alle syne wercken.
De Heere, die, wanneer hy slechs de aerd’
Aenschouwet, sy wert anxtelijc vervaert.
Die als hy raect de alderhoochste bergen
Maeckt dat in roock haer cruynen sy verbergen.

17. Der Goden God wil ick mijn leven-lanck
Met vrolijcheyt bewijsen dienst en danc.
Soo lang’ in my sich roeren sal het leven
Wert met gesanc de Heer van my verheven.
Mijns herten wensch is, dat hem wel-geval
De reden die ick van hem spreken sal.
Soo het geschiet, soo stel ick druck besyden
En wil my steeds in mijnen God verblijden.

18. Het sondich volck wort van de aerd’ verdaen,
Der boosen hoop sal sekerlijck vergaen.
Wel-aen mijn ziel, wilt prijsen God den Heere,
Ia wie ghy zijt, geeft onsen God de eere.