Den Cv. Psalm.

1. Dat yeder in de werelt wijde
Des Heeren heerlijckheyt belijde.
Aenbiddet synen hoogen naem,
Vertelt syn wercken al te saem,
Aen vremde volcken doet vermaen
Der daden die hy heeft gedaen.

2. Wilt synen roem met psalmen singen.
Spreeckt van syn wonderbare dingen,
Laet over al zijn uytgebreydt
Den naem van syne heylicheyt.
Ghy die God soecket, waer ghy zijt,
V herte sy in hem verblijt.

3. Vraecht na den Heer en syn vermogen,
Soeckt het gesicht van syne oogen.
Bevlijticht u, om al syn doen
En wonderdaden te bevroe’n.
En de gerichten steets betracht
Die synen mont heeft voortgebracht.

4. Ghy saet van Abraham geboren
Des Heeren knecht van hem vercoren,
Ghy Iacobs kinders, die de Heer
Heeft uytgescheyden t’syner eer:
De Heer is God, syn oordeel gaet
Soo verre als de werelt staet.

5. Want hy gedenckt altijt genadich
Aen syn verbont’t welck blijft gestadich.
Syn seker woort hout hy in acht,
Twelck in het duysentste geslacht
De Heer die eeuwichlijcken leeft
Met Abraham versproken heeft.

6. Dien eet en sal niet syn verloren
Die hy heeft Isaäck gesworen:
Daer na aen Iacob vast-geset
Tot een onbrekelijcke wet,
Aen Israël tot een verbont
Onwanckelbaer en vast gegront.

7. Ick sal u, sprack de Heer der Heeren,
Het lant van Canaän vereeren.
Dat goede deel beschickt u God
Als tot een erf en eygen lot.
Al waren sy noch seer gering’
En elck van haer een vremdeling.

8. Veel volcken hebben sy doorwandert,
Van rijck tot rijc haer plaets verandert.
Maer God en wou gedogen niet
Dat yemant haer bracht in verdriet.
Als haer een coninck had misdaen
Gods straf en mocht hy niet ontgaen.

9. Van mijn gesalfden aen te tasten
Of mijn propheten t’overlasten
Wacht u, sprack God, die toornich sant
Een scherpen honger in het lant.
Hy brack den staf des broots ontween,
Maer sont syn dienaer voor haer heen.

10. Te weten Ioseph; die behendich
Vercocht wiert als een slaef ellendich.
Syn voet lach in den stock gedruckt,
Syn lijf in ysers neer-gebuckt,
Tot dat de vreugden-tijt was daer,
En Gods beloften wierden waer.

11. Gods woort aen hem geopenbaret
Heeft hem doorloutert en geclaret.
De coninck doet hem self ontslaen,
En laet hem uyt de banden gaen.
Der volcken heerscher spreeckt hem vry
Dat hy niet meer gevangen sy.

12. Hy geeft hem in syn huys voogdye,
En van syn goet de heerschappye.
Dat hy de vorsten hooch-geacht
Te binden soude hebben macht.
En dat hy geven sou verstant
Den outsten van Egypten-lant.

13. Dit heeft oock Israël bewogen
Dat hy daer henen is getogen.
Als vremdelinck hy woonen quam
Int lant van den vervloeckten Cham.
Daer hy wert stercker in getal
Dan syne weder-sakers al.

14. De Heere, die haer had vermeeret,
Heeft de gedachten om-gekeeret
Der ingeboorne, dat haer hert
Met haet op hen ontsteken wert.
Sy sloegen eenen valschen raet
Dat sy Gods dienaers deden quaet.

15. Hy heeft syn stemme laten hooren
Aen Aäron syn uytvercoren,
En Mose, die door Godes cracht
Veel teeckens hebben uyt-gewracht.
Veel wonderen int lant van Cham,
’tWelck weynich die ter herte nam.

16. Hy heeft haer duysternis gesonden
Dat sy den dach niet sien en conden.
De plagen namen geen uytstel,
Maer deden willich syn bevel.
Haer water wert tot bloede root,
En al haer visschen bleven doot.

17. De vorschen door malcand’ren drongen,
Die in de huysen haer besprongen.
Ia cropen in des conincx sael.
God sprack een woort, en t’eenemael
Nam ’tongediert de overhant.
Van luysen crielde ’theele lant.

18. Den hagel viel in stee van regen:
Met blixem wiert het lant geslegen.
Den wijnstock velde hy ter neer,
Den vijgboom, en veel bomen meer.
Hy sprack, en stracx voor yders ooch
De sprinckhaen en de kever vlooch.

19. Die hebben ’tgroene kruyt verbeten,
De rijpe vruchten afgegeten.
Daer nae heeft God ter doot gebracht
Van haer geboorte d’eerste cracht.
En heeft syn volck daer uyt doen gaen
Met gout en silver swaer gelaen.

20. Niet een van haer door onvermogen
En heeft gewanckelt, waerse togen.
Egypten was oock self verblijt
Dat syse eenmael wierden quijt.
Want na veel plagen haren geest
Voor dit geselschap was bevreest.

21. Met eene wolck syn volck hy deckte,
Een vier, soo lang de nacht sich streckte,
Heeft God doen vlammen met gewelt,
Verlichtende het wijde velt.
Sy baden, en de Heere gaf
Dat quakels daelden tot haer af.

22. Hy heeft haer hemels broot beschicket,
Met water uyt de rots verquicket,
’tWelck inde dorre wildernis
Als een rivier gevloten is.
Want hy syn woort ter herten nam
Belooft aen syn knecht Abraham.

23. Dies voerde hy syn volck met vreugden,
Syn uytvercoorne haer verheugden.
Den welcken ingegeven is
Tot een gewisse erffenis
Der heyd’nen lant wijt uytgebreyt,
En veler volcken arrebeyt.

24. Op datse in oprechter trouwen
Syn rechten wel bewaren souwen,
En altijt deden na de leer
Haer voorgeschreven van den Heer;
Wiens naem moet wesen lof geseyt
Dan nu tot inder eeuwicheyt.