Den Cvj. Psalm.

1. Looft God, want hy is deugden-rijc,
En syne gunst duert eeuwichlijck.
Wie is hy die recht can uytspreken
Des Heeren cracht die eeuwich leeft?
Wie heeft de const, dat hy bereken’
De eer die God verdienet heeft?

2. Wel hem die sich tot vroomheyt spoedt,
Die alletijt wat recht is doet!
Denckt, Heer, aen my, na u genade
Die ghy u volck hebt toegeseyt:
V heyl beware my voor schade.
Besoeckt my met u goedicheyt.

3. Op dat ick mach de welvaert sien
Die d’uytvercoorne sal geschien;
En, dat my hertelijck verheuge
De vreucht die by u knechten is.
Dat ick my salich roemen meuge
Met u vercregen erffenis.

4. Ah! onse vaders, en oock wy
Mishandelt hebben tegen dy,
En gants verkeeret onse wegen.
Wy zijn geraeckt in sond’ en schand’
Ons’ vaders merckten niet ter degen
V wond’ren in Egypten lant.

5. Sy hebben niet wel overleyt
V groote goedertierentheyt.
Maer spanden tegen u tesame
Aen ’toever vande roode see.
Noch hielpse God om synen name,
Dat hy syn cracht haer speuren dee.

6. Hy heeft gestraft de zee seer wijt
Dat sy haer baren werde quijt.
Iae door de gront des diepen waters
Bracht hyse, als door’t woeste lant.
Hy hielpse van haer wreede haters
En van haer weerpartijders hant.

7. Den vyant, die wou loopen nae,
Heeft hy int meyr versopen drae.
De zee ginck over hare hoofden,
Niet een van allen quam daer of.
Daerom sy aen Gods woort geloofden:
En songen vrolijck synen lof.

8. De wercken die God had gewracht
Verdweenen haeft uyt haer gedacht.
Na synen raet sy niet en toefden,
Maer zijn in blinde lust versot
In de woestijn, daer sy beproefden
Moetwillich haren Heer en God.

9. Hy gaf hen harer herten lust,
Dat haer begeerte wert geblust:
Maer daer door zijnse uytgeteeret.
Sy hebben Mosen seer gehaet,
En tegen A’ron haer gekeeret.
Die droech het heylige gewaet.

10. De aerde opend’ haren mont
Die ’tvolck van Abiram verslont
Met Dathan. Oock is ’tvier ontsteken
’tWelck de godloose heeft verteert.
In Horeb synse afgeweken,
En hebben ’tgouden calf ge-eert.

11. Haer roem verandert is geweest
In de gedaente van een beest,
Ia van een stier die gras moet eeten.
Sy dorsten God haer heyl versmae’n,
Syn wond’ren hebben sy vergeten
Die in Egypten zijn gedaen.

12. Men dacht niet aen de teykens meer
Die in het lant van Cham wel-eer
Gesien zijn, noch oock aen de wercken
By ’t roode meyr daer nae geschiet.
Dies God in gramschap hen liet mercken
Dat hyse brengen wou tot niet.

13. ’tEn waer, dat Mose, Godes helt,
Hem in de scheure had gestelt
Voor Gods verbolgen aengesichte,
En synen toorn had’ afgewendt,
Op datse door syn streng’ gerichte
Niet namen een ellendich end’.

14. Het lant van haer soo seer begeert
Dat achtten sy versmadens weert,
Geloofden niet aen syne woorden,
Maer morden elck in syne tent;
Nae Godes stem sy niet en hoorden
Wiens wille haer wel was bekent.

15. Dies hief hy tegen haer syn hant,
En swoer, dat hy int dorre lant
Haer altesaem ne’er-vellen woude:
En dat hy haer boos-aerdich saet
Den heydens overgeven soude
Verstrooyet in eenen droeven staet.

16. Aen Baäl Peor hinck haer hert,
En zijn aen hem alsoo verwert
Dat sy der dooden offer aten.
God wiert op hare daden gram,
En heeft de straf inbreken laten
Die vele uyt het leven nam.

17. Maer Phineas greep aen de saeck,
Die heeft geoeffent recht en wraeck,
Daer met gestillet zijn de plagen.
Dies heeft hem God dat vrome feyt
Van stam tot stam, ja t’allen dagen
Gerekent tot gerechticheyt.

18. Sy hebben oock vertorent seer
Aen het twistwater God den Heer,
Daer Moses self om moste lijden.
Want sy verbitterden syn geest,
Dat hy hem liet een woort ontglijden
Dat best verswegen waer geeweest.

19. De volckeren, soo God geboot,
En brachten sy niet totter doot,
Maer hielden die voor hare vrienden;
En leerden hare wercken vals,
Soo datse haer afgoden dienden,
’tWelck was een strick voor haren hals.

20. Haer kinders hebben sy verbrant
Den duyvel tot een offerhand’
’tOnschuldich bloet heeft daer gevloten:
Het bloet van dochter en van soon
Is van de ouders uytgegoten
Aen Canaäns vervloeckte goo’n.

21. Het lant met bloetschult overdeckt
Is gants ontheylicht en bevleckt.
Sy hebben door haer snoode daden
Des Heeren hoogen naem ont-eert,
En, om haer moetwil te versaden,
Met den afgoden gehoereert.

22. Dies wert des Heeren hert ontroert
Op ’tvolck dat hy had uytgevoert,
En creech een grouwel syner erven,
Dies hyse toornich overgaf
Den heydens, om haer te verderven
Door heerschappije wreet en straf.

23. Haer haters brachtens’ onder voet,
En bogen haren trotsen moet.
Hy hielpse dickwils uyt gevaren.
Sy tergden hem door haren raet,
En, dat sy uytgemergelt waren
Dat quam door hare euvel-daet.

24. Noch sach hy haer benautheyt aen,
Hy heeft gehoort en wel verstaen
De stemme van haer droevich clagen.
Hy dacht aen syn verbont en eet,
En liet sich goedichlijck mis hagen
Haer wel-verdienet herten-leet.

25. Dies gaf hy hen barmherticheyt
Voor die haer hadden wech-geleyd’t.
Heer, onse God, wilt ons bevrijden,
En uyt de heydens ons versaem,
Dat wy u opentlijck belijden
Ons roemende in uwen naem.

26. God Israëls sy lof geseyt
Van eeuwicheyt tot eeuwicheyt.
Lofsangen onsen God betamen.
En al het volck, ’tsy na of veer,
Sal vroolijck roepen, Amen, amen!
Looft altesamen God den Heer.