Den Cix. Psalm.

1. O God, van my soo hooch gepresen
Wilt doch voortaen niet stille wesen.
Want goddelooser menschen monden
Syn tegen my, eylaes! ontbonden.
Haer tonge vol versierde tael
Dicht tegen my een valsch verhael.

2. Met haet en smaet sy my omgeven,
Met onrecht sy my weder-streven.
Ick was haer vriendelijck genegen,
Maer sy verbittert staen my tegen.
Doch in mijn hoochste droefenis
’tGebet alleen mijn toevlucht is.

3. Voor ’tgoet vergelden sy my ’tquade,
Mijn liefde loonen sy met schade.
Dies over hem, tot straffe, stelle
Een goddeloose die hem quelle.
Ia laet geduerich houden stant
Den Satan aen syn rechterhant.

4. Als hy voor het gerichte comet,
Hy sy veroordeelt en verdomet.
Al dat hy biddende begeeret
Moet hem tot sonde zijn verkeeret.
Doet syne dagen haest vergaen.
Een ander laet syn ampt ontfaen.

5. Een wedu’ moet syn huysvrou wesen,
Syn kinders vaderloose weesen,
Laet die verhongert gaen en dwalen
Om het gebedelt broot te halen.
Maeckt datse swerven heel berooyt
Int woeste hier en daer verstrooyt.

6. Dat de schult-eysscher hem uytsuype,
Syn goet de vremdelinck becruype.
Dat niemant achte syner clage
Of medelijden met hem drage.
Oock over syne weesen arm
Geen mensch op aerden sich erbarm.

7. Dat syn afcomste haest versmachte
En sterf int andere geslachte.
Syn naem sy schielijk uytgereten,
Dat nimmermeer en sy vergeten
Voor God het quade twelck voorheen
Syn sondige voorvaders dee’en.

8. Die misdaet werde niet bedecket
Waer mee syn moeder was bevlecket.
Haer boosheyt, geene uytgenomen
Moet altijt voor Gods oogen comen.
Haers naems gedachte sy verfoeyt,
En vander aerden uytgeroeyt.

9. Om dat hy nooyt en had ontfarmen
Noch medelijden met de armen.
Maer haer vervolgde die verlaten
In ellend’ en in commer saten.
Ia die hy vont in swaren noot
Socht hy te brengen totter doot.

10. Int vloecken heeft hy lust genomen,
Laet hem den vloeck dan over comen.
Hy en begeerde genen segen,
Dat die hem nergens en bejegen.
Laet hem met ongeluck en leet
Als met een rock zijn overcleet.

11. Als water sich den vloeck uyt-giete,
En door syn ingewant af-vliete
Als oly die het al door-dringet.
Laet hem daer mede syn omringet
Als met een cleet, of gordel vast
Om syne lendenen gepast.

12. Dit is den loon die God sal geven
Dengenen die my tegen streven.
Dit sal de valsche tong’ beërven
Die mijne sil soeckt te verderven.
Maer ghy, o Heer, doet wel by my,
Dat uwen naem gepresen sy.

13. O Heere, groot is u genade,
Verlosset my van allen quade.
Ick ben ellendich en vol plagen,
Mijn herte is in my verslagen:
Gelijck een schadu die verdwijnt
Wanneer de son niet meer en schijnt.

14. Gelijc den sprinchaen men my drijvet
Die nimmer op een plaets en blijvet.
Mijn knien begeven hare crachten.
Terwijl by dagen en by nachten
Ick vaste, is mijn vleesch vergaen
En gantsch geen vet en blijfter aen.

15. Noch moeten dagelijcx mijn ooren
Veel spot en smaetheyt van haer hooren.
Wanneer sy sien hoe veel ick lijde,
Sy schudden ’thooft en werden blijde.
Maer ghy, o Heere, staet my by,
V goedicheyt verlosse my.

16. Op datse claerlijck mogen mercken
Dat dit is een van uwe wercken.
En dat sy speuren eens ter dege
Dat uwe hant dit bracht te wege.
Sy sullen vloecken even seer,
Maer ghy sult segenen te meer.

17. Als sy haer tegen my opmaken,
Geeft datse met beschaemde caken
Wech-sluypen: dat om dese dingen
V knecht in vreugde mach ontspringen.
Geeft dat haer oneer ende smaet
Bedecke als een dicht gewaet.

18. Ick wil den Heere danck bewijsen,
Voor vele volcx sal ick hem prijsen.
Want hy int midden van het lijden
Den armen staet ter rechter sijden.
Den welcken hij verlossing geeft
Van die syn siel veroordeelt heeft.