Den Cxxix. Psalm.

1. Sy hebben my van jonckheyt aen gequelt,
Sy hebben my (mach Israel wel clagen)
Van jonckheyt aen gedrongen met gewelt,
Doch nimmermeer te gronde toe geslagen.

2. Sy hebben my den rugge door en door
Geploeget, en gants jammerlijck verscheuret,
Mijn lijf doorsnee’n met menich lange voor;
Waer van men de lijctekenen noch speuret.

3. Maer God, die ’t al rechtveerdelijcken doet
Hieu af, en brack der goddelosen banden.
Wie Sion haett te rugge wijcken moet,
Wie haer ont-eert self comen moet in schanden.

4. Een sulcke sy gelijck het gras, dat spruyt
Hooch op een dack, maer van de son beschenen
Verdorret haest, eer men het rucket uyt,
Licht opgegaen, en lichter noch verdwenen.

5. De maeyer daer soo veel niet van en vindt
Dat hy ter noot een hant vol mocht aflesen:
Veel minder, die op ’t velt de garven bindt
En can daer van een arm-vol machtich wesen.

6. De luyden die daer wandelen voorby
En spreken niet: de segening des Heeren
Sy over u: van herten wenschen wy
Dat uwen oegst mach rijckelijc vermeeren.