Den Cxliiij. Psalm.

1. Gelooft sy God, die, als ick ben in’t lijden,
My bijstaet, en mijn handen leeret strijden.
Mijn vingeren ten oorloch hy bereydt,
En cronet my met goedertierenheyt.
Hy is mijn burcht in alle mijn benouwen,
Mijn heyl, mijn schilt, den gront van mijn vertrouwen.
Die myne saet grootgunstich nemet aen.
En maect dat my mijn volck is onderdaen.

2. Wat is doch Heer den mensche vol ellenden,
Dat ghy hem kent, en tot hem u wilt wenden?
Wat is eylaes het arme menschen kint,
Dat ghy u syns so goedich onderwindt?
De mensche is, als wy het recht betrachten,
Gelijck een niet in ydelheyt te achten.
Syn dagen oock niet lange en bestaen,
Maer haestich, als een schadu’, sy vergaen.

3. Neycht, Heer, om leeg’ den hemel: tot ons nake,
Raeckt het gebercht’ op dat het roock’ en blake.
Werpt blixem uyt, verstrooytse inder yl,
Verdoetse met u afgeschoten pyl.
Streckt voort u hant, wilt my te hulpe comen.
Ontsettet my, en ruckt my uyt de stromen
Der diepe vloet. Verlost my vant gewelt
Der vremden, die my hebben lang’ gequelt.

4. Derwelcker mont niet voort en brengt dan leugen,
Haer hant is vals, haer wercken niet en deugen.
Maer ick sal u (gereddet uyt verdriet)
Op harp en luyt noch speelen een nieu liet.
Den coningen ghy overwinning’ gevet,
En werpet neer dien die haer wederstrevet.
Ghy zijt het die der goddeloosen sweert
Van David uwen knecht hebt afgekeert.

5. Ontsett my, Heer, en mijne ziel behoedet
Voor vremden die op my dus zijn verwoedet.
Der welcker mont veel leugenen uytgiet,
Haer hant is vals, haer wercken deugen niet.
Dat onse soons haer vollen wasdom crijgen
In hare jeucht, als opgeschoten twijgen.
Ons dochters, als hoecksteenen uytgewrocht,
En int gebou van een paleys gebrocht.

6. Vervult met goet ons winckelen en salen,
Om voorraet daer op voorraet uyt te halen.
Ons cleyne vee vermeerder op den stal
Tot duysent, ja tien-duysent int getal.
Ons ossen-drift zy vet en wel te passe,
Geen inval vanden vyant ons verrasse,
Noch tegen haer geen uyttocht nodich zy,
Van moort-geschrey maeckt onse straten vry.

7. Geluckich volck, het welck de Heere gevet
Dat het alhier soo vredelijcken levet.
Geluckich volck en salich nog veel meer
’tWelck onsen God hout voor syn eygen Heer.