Den Cxlvij. Psalm.

1. Looft God, want boven alle dingen
Ist goet des Heeren naem te singen.
Gants liefelijck is onse Heere,
Daerom betaemt hem prijs en eere.
Hem, die Ierusalem opbouwet,
Alwaer-men synen glants aenschouwet.
Die Israëls verstrooyde scharen
Van allen canten wil vergaren.

2. Hy helet de gebroken herten,
Syn hant versachtet hare smerten.
Hy laet niet blijven onverbonden
Noch ongenesen hare wonden.
De sterren weet hy af te deylen,
Niet een van die en can hem feylen.
Hy brenget haer getal te-same,
En noemtse elck by synen name.

3. Groot is de Heer ja syn vermogen
En canmen niet genoech verhogen.
Wijs is hy. Syn oneyndich weten
Is ongetelt en ongemeten.
Hy rechtet op, en toont hem goedich
Die nederich zijn en sachtmoedich,
Maer die haer tegen God opstellen
Wil hy ter aerden nedervellen.

4. By beurten men een lofsanck singe,
Der harpen clanck de locht door dringe
Om hem te dancken, die uyt-recket
De wolcken, en den hemel decket.
Hem, die de aerde sendt den regen,
Hem, die door synen rijcken segen
Het steyl geberchte soo besprenget
Dat het van gras de volheyt brenget.

5. Den vee het voeder hy bescheret,
De jonge raven hy generet
Als sy het nodich aes ontberen
En met geschrey van God begeren.
Een moedich peert is niet met allen
Om God den Heere te gevallen.
’tGebeente hem oock niet verlustet
Des mans ten strijde toegerustet.

6. De Heere heeft syn wel behagen
Aen die hem dienst en eer opdragen.
Des Heeren gunst staet altijt open
Aen die op syne goetheyt hopen.
Ierusalem van God vercoren,
Laet synen roem doch in u hooren.
O Sion wilt van vreugd’ ontspringen,
En uwen God een lofsanck singen.

7. V poorten, die hy steeds bewaket,
Heeft hy met grendels vast gemaket.
De kinders die ghy hebt vercregen
Van hem, verleent hy synen segen.
Aen uwe palen deylt hy mede
Na haren wensch den lieven vrede.
En hy versadichtse al-omme
Met uytgelesen terwen-blomme.

8. Syn woort, waer door hy’t al volendet
Van boven hy op aerden sendet:
En het gebot van hem gegeven
Wert snel en vaerdich voortgedreven.
Den lichten sneeu int coude weder
Als witte wolle laet hy neder.
Den rijm als assche doet hy comen
Des winters op de dorre bomen.

9. Met felle buyen werpt hy henen
Als stucken ys de hagel-stenen.
Wie is soo hart, dat hy can dragen
Den scherpen vorst, en coude vlagen?
Maer als hy slechts een woort wil spreken,
Het ys moet smelten ende breken.
Als synen wint begint te gieren
Soo bloeyen beken en rivieren.

10. Hy ist, die Iacob openbaret
Syn woort, en Israël verclaret
Syn ongevalschte wille-keuren.
Dit oordeel mochte nooyt gebeuren
Aen eenich ander volck of heyden.
Die heeft de Heer niet willen leyden
Tot kennis van syn reyne wetten
Om haren ganck daer na te setten.